30 oktober 2005 – Aquinaquin – Geschreven door Dien
Na een half uur vertraging vertrok ons vliegtuig om 5:55 uur. Het werd een vlucht met veel turbulentie, een staartje van Wilma. Om 9:50 uur Canarische tijd landden wij op het vliegveld Las Palmas, waar tot onze verrassing Imre en Esther stonden te wachten. Ze zagen er lekker bruingebrand en relaxed uit. Ze konden niet mee met de bus naar ons resort in Arguineguin, vanwege de verzekering die Neckermann met de busmaatschappij heeft. Dus hier scheidden onze wegen weer, maar we hadden nog een hele week voor ons.
Het resort was een eldorado en terwijl wij incheckten, voeren Imre en Esther naar een havenplek in de haven van Anfi del Mar. Na een drankje en een hapje in de poolbar (gratis vanwege onze ‘mooie’ kanariegele bandjes) pakten we onze spullen uit en gingen daarna met een taxi naar de haven, waar de Lady Jean keurig lag afgemeerd. We klommen aan boord; natuurlijk werden eerst de schoenen uitgetrokken vanwege kakkerlakkengevaar, en toen kon het weerzien na drie maanden gevierd worden. Esther had overheerlijke sangria gemaakt en onder het genot daarvan werd er bijgepraat.
31 oktober 2005 – Aquinaquin – Geschreven door Dien
’s Ochtends huurden we een auto, maar daar konden we pas de volgende dag over beschikken. Imre en Esther kwamen met de dinghy naar ons toe en meerden af in de haven van Arguineguin. Nu konden de pakjes uit Nederland uitgepakt worden en de mooie tekeningen bewonderd worden. Ook het gevraagde hadden we in loodzware koffers meegebracht. De sandalen die we voor Imre hadden gekocht (in de herfst moet je daar even naar zoeken) pasten uitstekend en werden direct aangetrokken.
Nu volgde er een frisse duik in het zwembad en genoten we van een hapje en drankje in de poolbar. ’s Middags gingen we het stadje verkennen, dat niet erg toeristisch is. De haven zag er ook erg sjofel uit. Nadat we hadden opgeschept over het buffet van de vorige avond, wilden Imre en Esther dit natuurlijk ook meemaken. Dit kostte €12,- per persoon, inclusief drankjes, maar later in de week werd dit een stuk voordeliger.
1 november 2005 – Aquinaquin – Geschreven door Dien
We konden nu over de auto beschikken, dus haalde Piet Imre en Esther op en gingen we naar de markt in Arguineguin. Hier kregen we van Esther een lesje in afdingen. Een rok voor Dien kostte daardoor niet €35, maar €15. Dien durfde nu ook te pingelen, en dat lukte best aardig, maar Esther was toch de beste. Voor een portemonnee voor Imre werden Esther en Imre voor bandito en maffia uitgemaakt, maar ze hadden het ding wel goedkoop.
’s Middags reden we via binnenwegen naar Playa del Ingles om daar de wandelende duinen te bewonderen. We hadden er al een indruk van gekregen, omdat we de wandelboulevard erlangs met de auto hadden gevolgd (de borden zijn niet erg duidelijk). Later liepen we er zelf en Imre en Esther klommen over het muurtje en trokken de woestijn van zand in; al gauw waren ze aan het oog onttrokken. Het waaide hard en het was zandhappen geblazen. Terug bij het resort namen Imre en Esther de auto mee, want er was nog werk aan de winkel, met name de was.
2 november 2005 – Aquinaquin – Geschreven door Dien
Vandaag gingen we met z’n allen een rondrit over het eiland. We stopten in Puerto de Mogán, het “Venetië van Gran Canaria,” en er was inderdaad een watertje met boogbruggetjes. Hier maakten we een koffiestop. Vandaar gingen we via een slingerweg met haarspeldbochten en een schitterende uitkijkpost verder noordwaarts. Vlak voor Puerto de Las Nieves werd Lisa wagenziek en kotste haar maaginhoud over Ingrid, zichzelf en de zitting van de auto. Dus stopten we in het stadje, kochten tanks met water en keukenrollen, en kon de grote poetsbeurt beginnen.
Imre gaf Ingrid een douche, maar ze rook nog steeds niet lekker. Gelukkig was er ondanks de siësta een kledingzaak open en kon er een leuke jurk voor Ingrid en een T-shirt voor Lisa worden aangeschaft. De winkeldame had duidelijk medelijden met ons en gaf alle dames een armbandje als troost. In Puerto de Las Nieves staat de “Dedo de Dios” (Vinger van God), een 30 meter hoge basaltrots, die we vervolgens gingen bewonderen. Op een terrasje hebben we wat gegeten en bij het verlaten van het strand eiste een dode mantarog onze aandacht op. Esther bekeek hem van alle kanten en draaide hem zelfs om voor een mooie foto.
Via de snelweg, met Ingrid en Lisa voorin, gingen we terug. Bij de receptie haalden we munten voor de was, niet alleen voor ons maar ook voor Imre en Esther, want dat was gisteren niet helemaal gelukt. Na wederom een groots buffet met z’n allen, gingen we naar de bar, waar kinderdisco was en Esther en Imre werden door Lisa steeds naar de dansvloer getrokken. Daarna volgde een tropical festijn met danseressen.
3 november 2005 – Aquinaquin – Geschreven door Dien
Vandaag hebben we Las Palmas bezocht. Alleen was het oude centrum moeilijk te vinden. We reden meer dan een uur rond en kregen daardoor wel een indruk van de stad. Uiteindelijk hebben we de auto maar in een parkeergarage gezet en wees een aardige agent ons de weg naar een toeristenbureau. Via een kaart die we daar kochten en wat uitleg kwamen we erachter dat het centrum zo’n zes kilometer verderop lag. Imre haalde een buskaart, want dat vervoermiddel leek ons handiger in deze grote stad.
In het oude centrum bezochten we de kathedraal en Lisa vond alle “poppen” (beelden) erg mooi. Vanaf een van de torens hadden we een mooi uitzicht over Las Palmas. Casa de Colón, een groot huis waar Columbus af en toe verbleef, werd natuurlijk niet overgeslagen. Na een korte busrit kwamen we bij de enorme jachthaven, waar Imre en Esther afspraken wilden maken om hun boot uit het water te halen voor de nodige reparatie en een poetsbeurt.
Op zoek naar het havenkantoor pikten we een terrasje mee en vroegen daar de weg. Dit bleek dichtbij en we werden verwezen naar pier 12. Daar werd een afspraak gemaakt: dinsdag 8 november gaat de boot om 10:00 uur het water uit. Terug in het hotel hebben we gegeten en draaide Esther nog een wasje. Ook bezochten we de internetruimte. Later op het balkon leerde Esther ons de beginselen van het breien, en we zagen een kakkerlak tegen de buitenmuur.
4 november 2005 – Aquinaquin – Geschreven door Dien
Dit werd een dag van luieren. Imre en Esther kwamen tegen de avond. Inmiddels lagen er bekenden van hen in de haven. Samen gegeten en de rest van de avond doorgebracht.
5 november 2005 – Aquinaquin – Geschreven door Dien
Vandaag stond Palmitos Park op het programma. Dit park ligt een stuk landinwaarts en heeft vogels en cactussen om te bewonderen. Het was zeker de moeite van het klimmen en klauteren waard. Ze hadden er een spectaculaire roofvogelshow en ook de show met tropische vogels was schitterend. De papegaaienshow was leuk.
De vlindertuin was bijzonder en vooral Esther maakte hier mooie foto’s. Tegen de avond waren we weer terug en ‘s avonds hebben we de sleutels van de auto ingeleverd. Esther en Imre gingen met de taxi terug naar de haven.
6 november 2005 – Aquinaquin – Geschreven door Dien
De laatste dag, dus koffers pakken. Om 12:00 uur arriveerden Imre en Esther en hebben we samen de middag doorgebracht. Om 17:30 stond de bus voor het hotel en moesten we afscheid nemen. Na een stevige knuffel en wat traantjes stapten we in. Vanaf nu volgen we ze weer via hun site. Esther en Imre, bedankt voor een ontzettend fijne week.
31 oktober t/m 6 november 2005 – Anfi del Mar – Geschreven door Imre en Esther
Jullie ook bedankt voor de gezellige week! Voor ons was het tevens de goedkoopste en luxeste week van onze reis. Meestal spraken we rond 10-11 uur af om in Aquinaquin te zijn en konden we voor die tijd zwemmen om daarna uit te rusten in het 32 graden warme bubbelbad! ’s Middags en ’s avonds konden we onbeperkt eten en drinken in het resort en we troffen ook nog eens een havenmeester die het niet zo nauw nam met het aantal te betalen nachten havengeld.
Het was natuurlijk geweldig om ons kleine nichtje Lisa weer te zien. Aan het begin van de week was ze een beetje terughoudend, maar dat veranderde al snel en kwam ze ‘s ochtends, als we aankwamen, al giechelend op ons af. Ook begonnen onze namen steeds meer vorm te krijgen: Atis en Immim. We hopen dat we een goede indruk op haar hebben achtergelaten en dat ze ons volgend jaar nog herkent.
Ook hebben een aantal van ons hun angsten overwonnen. Piet, met zijn vliegangst, kwam redelijk relaxed de aankomsthal binnen. Dien, die vroeger het erg benauwd kreeg van vladderende beesten zoals vogels en vlinders, liet nu de roofvogels over zich heen razen en liep zonder blikken of blozen door de vlindertuin.
Alsof dit niet genoeg was, stak Ingrid – na enig aandringen – haar vinger in een overvolle bak met tropische visjes, terwijl ze normaal gesproken de zee niet in te krijgen is vanwege de mogelijke bewoners.
Vanwege de nog steeds vermiste koffer was er weer een hele bestelling. Iedereen heel erg bedankt voor alles wat jullie hebben meegenomen of gegeven! Henk en Celine voor de prachtige tekeningen en brieven, Angela en Wim voor de brief en placemat, oma Van Spellen voor de brief en de luister-cd, Martin en Marijke voor het regelen van het Sony-snoertje, en natuurlijk Piet en Dien voor de rest van de bestelling en het sjouwwerk.
7 november 2005 – Anfi del Mar naar Pasito Blanco
Vandaag vertrekken we uit deze geriefelijke haven om naar Las Palmas te gaan, waar de boot uit het water gehaald zal worden. We zeggen nog even gedag tegen Esther en Andre, die voor de haven voor anker liggen, en vertrekken op de motor.
De wind waait 5 knopen uit het westen, niet genoeg om te zeilen. Gisteren bedachten we ons dat het inmiddels alweer 43 (!) dagen geleden is dat we hebben gezeild (behalve de 3 uur naar La Gomera). Ongelofelijk, straks zijn we helemaal klaar voor de grote oversteek, maar kunnen we niet meer zeilen! Ter hoogte van Pasito Blanco zagen we in de verte witte koppen op het water ontstaan. We maakten ons klaar voor de acceleratiezone, haalden de huiken eraf en hesen het grootzeil met een paar reven. Maar in plaats daarvan kregen we bijna 30 knopen wind tegen, met enorme golven.
Net daarvoor hadden we nog 5 knopen wind uit de andere kant gehad; je ziet hier heel goed dat de wind om het eiland draait. We realiseerden ons dat we op deze manier nooit voor het donker in Las Palmas zouden aankomen. Daarom besloten we naar Pasito Blanco te gaan, waar we net voorbij waren. Even gebeld met de havenmeester om te vragen of we daar eventueel ook het water uit konden, en we moesten ons melden bij het receptieponton. De boatyard bleek zeer verzorgd en de mensen erg vriendelijk; dit voelde goed aan.
De havenmeester pakte de agenda erbij om te kijken wanneer de boot eruit kon, en tot onze verrassing kon het al over 10 minuten. Een uur later stonden we met een hogedrukspuit de romp schoon te maken. Hoe bedoel je “mañana, mañana”!
Gisteren waren we bij Esther en André op de Sandettie. We hadden elkaar al in Falmouth ontmoet en daarna wel via e-mail contact gehouden, dus het was weer gezellig bijpraten.
André wist ons te vertellen waar onze bootnaam vandaan komt. De echte naam van Marilyn Monroe is namelijk Norma Jean, vandaar dus Lady Jean. Toen de boot van de werf af kwam, heette ze al zo. De eerste eigenaar hebben we nooit gesproken, maar dit zou heel goed kunnen kloppen.
8 november 2005 – Pasito Blanco
Het is gek om te leven aan boord van een boot die op de kant staat. Geen beweging, telkens de trap op en af, en de gootsteentjes en het toilet kunnen niet worden gebruikt – dat laatste is dus al eens mis gegaan, ahum.
Om 19:00 gaat het hek dicht, wat op zich niet zo erg is, aangezien er hier binnen een straal van 6 km toch niks te beleven valt. We hebben betaald voor 1 dag internet en de havenmeester was zo vriendelijk om de verbinding niet te verbreken, dus we vermaken ons wel. (Op www.uitzendinggemist.nl kijken we series en korte films). En trouwens, we zijn ’s avonds bekaf van al het werk – dat zijn we helemaal niet meer gewend door al het bezoek.
Esther heeft vandaag het bovenwaterschip geschrobd en al het roestvrij staal gepolijst. Imre is met de schroefas aan de gang gegaan. Nadat hij de schroef had gedemonteerd, haalde hij alle onderdelen tussen de as en de keerkoppeling eruit. Nu zou de as naar binnen geschoven moeten kunnen worden, zodat het buitenlager gedemonteerd kon worden. Het bleek echter dat de spie op de schroefas zo vast zat dat dit niet lukte. ’s Middags vonden we een aardige monteur die een paar woorden Engels spreekt en ons kan helpen. Hij woont op de werf op zijn zeilboot, die hij grondig aan het opknappen is en waarmee hij in 2007 samen met zijn twee kinderen wil vertrekken voor een wereldreis. Uiteindelijk kwam de spie los, maar het lager bleek enorm vast te zitten. Daar gaan we morgen mee verder.
Eerst moet een ander probleem worden aangepakt. Boven het schroefaslager hadden we een klein scheurtje in het polyester ontdekt. Met de haakse slijper van de monteur slijpt Imre het polyester rondom het scheurtje weg, zodat het binnengedrongen vocht kan opdrogen.
Bij het slijpen blijkt de scheur door te lopen tot onder de schroefaskoker, dus daar moet wel even extra aandacht aan worden besteed.
9 november 2005 – Pasito Blanco
’s Ochtends ging Esther verder met het buiskapproject, en Imre begon aan een klus die bij vertrek uit Nederland al op het lijstje stond: de teakproppen. De monteur kreeg het schroefaslager los door het met een pneumatische ijzerzaag door te zagen.
’s Middags polijstten we het bovenwaterschip met een gehuurde machine. In eerste instantie dachten we dat we het alleen konden laten doen, maar dat kostte €300,-. Na wat navraag bleek dat we het ook zelf konden doen, wat leuk geprobeerd was. We kregen instructies van een lange man met rood/blond haar (bijnaam: de Blonde God). Hij bleek geen Spanjaard te zijn, zoals we dachten, maar uit Noord-Spanje te komen. Daar vond hij het te koud, en deze temperatuur beviel hem beter. Hij vertelde ook dat hij onlangs een Swan 46 voor veel geld had gerefit en dat de kapitein, drie uur na vertrek, werd verrast door een acceleratiezone, waardoor de mast afbrak en op het voordek klapte. Dat is pas pech hebben!
10 november 2005 – Pasito Blanco
Vandaag hebben we veel klusjes afgewerkt. Morgen willen we met een auto naar Las Palmas om boodschappen in te slaan voor de oversteek.
11 november 2005 – Pasito Blanco
Om 10:30 konden we onze gehuurde auto ophalen en gingen we op weg naar Las Palmas. Toen we daar vorige week waren, hadden we langs de haven vier chandlers gezien, dus we hoopten heel wat van ons lijstje af te strepen. De vertrekkersstress was hier al duidelijk merkbaar; op 20 november vertrekt de ARC (Atlantic Rally for Cruisers) en er lagen nu 170 deelnemers in de haven. Bij één chandler moest je zelfs een nummertje trekken. We waren redelijk geslaagd en gingen toen naar de Texaco aan de overkant van de haven om de gasflessen in te wisselen.
In La Gomera was na een heftige strandlanding met de dinghy één peddel afgebroken, dus gingen we op zoek naar een Zodiac-dealer. Na wat speurwerk en het doorkruisen van griezelige afgelegen buurtjes hadden we de dealer eindelijk gevonden. Helaas, ze waren net 5 minuten in siësta en zouden pas om 16:00 weer open gaan. Dus besloten we zelf ook iets te eten.
Onderweg kwamen we een Alcampo tegen, een megasupermarkt. Na de lunch kwamen we terug en hebben we van 15:30 tot 19:30 twee winkelwagens vol etenswaren en één vol met water ingeslagen. Nu hebben we 2 x 125 liter in de watertanks, 4 x 20 liter in jerrycans, en 110 liter in flessen. Dit is genoeg voor de twee oversteken en ons verblijf op de Kaapverden, met minimaal 50% extra. De vaat en het koken doen we met zout water en we hebben speciale shampoo/douchecrème voor zout water. We hoorden wisselende verhalen over het verkrijgen van schoon drinkwater op de Kaapverden, dus daar hebben we rekening mee gehouden.
Toen we weer bij de werf waren, was het hek al dicht en wachtten we op de bewaker met de sleutel. Helaas had hij geen sleutel van het schuifhek, dus konden we de auto niet naast de boot zetten. De bewaker was wel zo aardig om mee te helpen alle boodschappentassen op een kar achter de deur te zetten, en zo werd het 22:30 voordat alles aan boord was.
12 november 2005 – Pasito Blanco
Vandaag hebben we alles een plekje gegeven. Eerst hebben we alle blikken op de inventarisatielijst gezet, en het was geen probleem om alles kwijt te raken. We vonden onder ons bed nog ruimte voor heel wat flessen water en hadden een weekendtas vol truien meegegeven aan Karin en Rob, wat ons extra ruimte opleverde.
Esther heeft zich de hele dag beziggehouden met het ordenen en Imre heeft verschillende klusjes gedaan, zoals de bilgepomp monteren, de proppen van het teakdek afsteken, en Mario helpen met het aanbrengen van epoxy. ’s Avonds hebben we op uitzendinggemist.nl naar oude afleveringen van Van Kooten en De Bie gekeken. Grappig om al die oude afleveringen weer te zien.
13 november 2005 – Pasito Blanco
Ook voor ons was het vandaag zondag, en we deden het rustig aan. Aangezien we definitief hebben besloten om naar de Kaapverden te gaan, hebben we de zeekaarten opgezocht en de pilots goed doorgenomen. Ook vonden we wat informatie op internet, en het leukste was natuurlijk om reisverslagen van anderen te lezen.
14-16 november 2005 – Pasito Blanco
Nadat de epoxyreparatie was uitgehard, kon deze worden afgeplamuurd en in de primer gezet. Hierna kon het onderwaterschip in de antifouling worden gezet. Terwijl Esther hiermee bezig was, verving Imre een afsluiter. Samen met Mario keek hij nog even naar het stuwlager en zette alles weer in elkaar. We hopen dat nu eindelijk alle lagerproblemen tot het verleden behoren.
Tot het laatst toe waren we nog bezig met bevoorraden. We zijn twee keer naar Playa del Ingles gegaan om de supermarkten uit te kammen. Ook moesten we nog een herhalingsvaccinatie halen voor hepatitis A+B. Bij het ziekenhuis werden we weer doorverwezen naar een apotheek, want hoewel ze de injectie konden geven, moesten we deze zelf aanschaffen. Zoals zo vaak ging dat niet zonder slag of stoot, en pas bij de vierde apotheek hadden we beide injecties te pakken. We hadden geen zin meer om terug te gaan naar het ziekenhuis, dus we zoeken wel iemand die het ons kan geven – of anders doen we het zelf.
Morgen om 8:30 zal de Lady Jean weer te water worden gelaten en, nadat we water en diesel hebben getankt, kan onze tocht naar Kaapverdië beginnen. Het wordt onze langste overtocht tot nu toe (800 mijl), en we hopen het in een dag of 6 te doen. Alleen moet de wind wel een beetje meezitten, want er is niet veel wind voorspeld. De volgende update komt dus vanuit de Kaapverden.
17-24 november 2005 – Pasito Blanco naar Kaapverden
Om 9:00 lag ons schip weer in het water. We hebben water en diesel getankt en het dek geschrobd. Na de rekeningen te hebben betaald op het havenkantoor en afscheid te hebben genomen van de Nederlandse boten in de haven, was het zover. Esther had een beetje een IJmuiden-gevoel, maar toen we eenmaal weg waren, trok dat snel weer weg, vooral toen de dolfijnen langs kwamen en maar liefst 3 meter uit het water sprongen.
We hebben tijdens deze tot nu toe langste oversteek te maken gehad met weinig wind. Ongeveer 40% van de tijd hebben we gemotord, de rest konden we zeilen. We hebben de 3-uurs diensten veranderd in 6-uurs diensten. Na het SSB-en slaapt Esther van 20:30 tot 2:30 en neemt Imre het van haar over, tot wanneer hij is uitgeslapen. Dit hangt af van hoe moe Esther is; als ze op instorten staat, roept ze hem om 8:30. Dit gaat perfect, want zo hoef je maar één keer wakker gemaakt te worden en heb je het gevoel dat je een volledige nacht hebt geslapen.
We vermaken ons prima: veel lezen, muziek luisteren en de vislijn hangt overboord. Misschien gaat er vanavond door de pastasalade wel een lekkere dorade in plaats van tonijn uit blik.
We slikken homeopathische tabletten en bij mij lijkt dat prima te werken. Bij Imre ging het ook goed tot vanochtend, nu is hij wel misselijk, maar hij heeft net weer een tablet genomen.
De eerste nacht was er een prachtige volle maan, die nu begint af te nemen, maar nog steeds is het ’s nachts erg licht.
Het SSB-contact is echt super. ’s Avonds om 20:00 hebben de Nederlandse schepen een vaste frequentie waarop we weerinformatie en updates uitwisselen.
Vijf dagen voordat wij vertrokken, zijn de Nije Faam en de Drifter vanaf La Gomera vertrokken, en één dag voor ons de Catch-22 en de Noorderzon. Wat enigszins frustrerend was, is dat we onze voorgangers telkens hoorden praten over welke vis ze hadden gevangen, terwijl wij elke avond ons lijntje weer zonder succes binnenhaalden.
De eerste nacht was er volle maan, die al om 20:00 opkwam. Het was zo licht dat je er bijna een boek bij kon lezen. Een paar keer was het ’s nachts zo windstil dat je het spiegelbeeld van de sterren in het water kon zien.
24 november 2005 – Mindelo (Sao Vicente)
Het is nu 12:00 en twee uur geleden zagen we land!! Dit vinden we helemaal niet erg, want we hebben een vreselijke nacht achter de rug. Toen het donker werd gisteren (18:30 gaat de zon onder) zagen we hier en daar bliksemflitsen. Op zich niet zo bijzonder, want de nacht daarvoor zagen we ze ook en toen bleven de buien ver weg. Nou, nu dus niet. Aan onze stuurboordzijde zagen we het al een tijdje onweren en ineens zaten we er middenin.
Overal fel licht en je wist gewoon niet waar het vandaan kwam. We wisten niet goed wat te doen, omdat je niet kon zien waar die gitzwarte wolken heen gingen. Op een gegeven moment zagen we een groot vrachtschip dat ons inhaalde. Maar even later draaide het om. Er kwam weer een flits en het was drie seconden lang wit licht – de bliksem kwam net naast dat vrachtschip neer. We hebben een uur lang geprobeerd het onweer te omzeilen, maar we kwamen er niet voorbij. Toen zag ik op de radar een schip aankomen, het bleek een Frans zeiljacht te zijn. Ik heb hen via de marifoon opgeroepen en de schipper vertelde dat hij de radar had bestudeerd en zijn koers naar Mindelo gewoon aanhield – dwars door het onweer heen. Dat leek ons ook het beste om te doen. We zijn omgedraaid, achter hen aangegaan en spraken af elkaar op te roepen als het nodig was.
Dat we niet zijn geraakt, is eigenlijk onvoorstelbaar. We hebben er van 1:00 tot 6:00 middenin gezeten en de bliksem op korte afstand het water zien raken. Je wilt niet weten hoe eng dat is, vooral omdat je niet weet waar de volgende terechtkomt.
Vanaf 6:00 loste het onweer op en eindelijk, om 7:30, werd het licht. Weer een ervaring rijker. Leermoment: we hadden eerder de radar aan moeten zetten en misschien toch niet onze koers moeten wijzigen. Maar ja, achteraf bekeken wordt je beïnvloed door zo’n vrachtschip dat omkeert en wil je er gewoon zo snel mogelijk weg.
Ook nog even wat leuke dingen: gisteren onze eerste en tweede vliegende vis op het dek gevonden. We zagen ze ’s ochtends, ze waren al dood. Je kunt ze eten, maar ze zagen er niet echt smakelijk uit, dus we hebben ze overboord gekieperd. Vandaag ook de tweede fase gehad van de knipbeurt van Imre. Vorige week al een keer met de tondeuse aan de slag gegaan, maar nu moest de schaar er nog aan te pas komen. Het ziet er goed uit, al zeg ik het zelf.
Verder hebben we de laatste paar uurtjes genoeg te doen. Er is vannacht een hoop nat geworden doordat een luikje nog openstond (bed en kleren nat), dus douchen, boot opruimen, eten enzovoort…
18:00 – Aankomst Mindelo,. We hadden met de Catch-22 afgesproken dat we hen zouden oproepen op kanaal 77 en dat zij ons een plekje zouden aanwijzen. Dat ging perfect en het anker zat meteen vast. We hadden al gehoord dat er waarschijnlijk direct een ‘boatboy’ naar je toe zou komen die zijn diensten aanbiedt. Voor 500 escudo’s let hij op je dinghy, brengt jerrycans water en haalt je was op, die zijn familie dan voor je doet. Jozef kwam naar ons toe, stelde zichzelf voor en zei dat we naar hem moesten vragen als we aan wal gingen.
Hier ligt een heel Nederlands dorp (+/- 10 boten) en we hebben bijna iedereen al eens ontmoet. We hebben onze fles champagne meegenomen naar de Diederik en de oversteek gevierd. Nathalie en Gaëtan hadden een fles van de plaatselijke rum meegenomen en ook die moest natuurlijk geprobeerd worden. Nou, als we nu nog niet slapen, weet ik het niet meer.
25 november 2005 – Mindelo
Bij het strand waar de dinghy’s liggen kwamen er gelijk allerlei ‘boatboys’ naar ons toe, maar Jozef was het eerst en bleek zijn taak serieus te nemen. Later op de dag zagen we hem zelfs op onze dinghy liggen slapen om die goed in de gaten te houden! Hij maakte de dinghy telkens schoon met een spons, liet het water eruit lopen, en deed alle losse spullen in een tasje.
Om 10:00 hadden we afgesproken met de Catch22, Noorderzon en de J&B om te gaan inklaren. Dit bleek een dagvullende taak te zijn. Eerst gingen we naar de havenmeester om formulieren in te vullen en daarna naar de maritieme politie, waar ze het aankomstregister invulden en de nodige stempels in onze paspoorten zetten. Dit laatste bezoek was erg tijdrovend; er was enige verwarring over de openingstijden en na lang wachten was de klus eindelijk om 16:00 geklaard.
Tussendoor wel gezellig in de Club Nautico gezeten, een café/restaurant met elke avond live muziek, waar alle zeilers bij elkaar komen en waar je goedkoop kunt eten.
São Vicente is een van de tien vulkanische eilanden van de Kaapverden. Daarnaast zijn er nog vier onbewoonde eilandjes. We zijn nu echt in een andere cultuur terechtgekomen. De mensen zijn erg arm en er is een hoge werkloosheid. We zien veel mannen rondhangen op straat en telkens kinderen om ons heen die willen dat we een brood voor ze kopen of geld geven.
De inwoners leven onder andere van de agrarische sector: er wordt maïs, suikerriet, zoete aardappels, sinaasappels, bananen, koffie en grapefruit verbouwd. En natuurlijk ook van de visserij, maar voornamelijk van buitenlandse hulp.
Het plan was eigenlijk om ’s middags nog even naar de boot te gaan om bij te slapen, want we stonden echt op instorten. Maar het was zo gezellig in de Club Nautico dat we daar tot ’s avonds laat hebben gezeten. Na een laatste afzakkertje op de Catch-22 waren we blij in bed te liggen.
26 november 2005 – Mindelo
Het is zo leuk om iedereen weer te zien en omdat we allemaal vlak bij elkaar liggen, beland je al snel bij elkaar aan boord. ’s Middags hebben we Peer naar de kant gebracht, onze sprinkhaan die we negen dagen aan boord hebben gehad. Hij sprong van vreugde zijn huisje uit. Ben benieuwd hoe het hem bevalt op de Kaapverden.
We hadden ook nog een zeilreparatie te doen. Bij onder andere de schoothoeken zaten scheurtjes en liet het stiksel los. Nou hadden we een keer gehoord dat de Drifter een tijd in Los Christianos heeft gelegen om te wachten op hun bestelde naaimachine.
Esther trok de stoute schoenen aan en vroeg of zij misschien tijd had om dat stukje te naaien. Coby vond het prima en kwam ’s middags met haar naaimachine en gereedschapskist op ons voordek het zeil repareren. Je zult altijd zien dat er veel meer tijd in gaat zitten dan je denkt, en Coby gaat niet voor half werk.
Wij zijn er superblij mee en ’s avonds hebben we Coby en Arnold mee uit eten genomen bij Club Nautico.
27 november 2005 – Mindelo
Gisteren, toen Coby bij ons was, viel haar blik op onze buiskap die half uit elkaar valt. Ze zei dat het doek op zich nog prima was, maar dat het niet met UV-bestendig materiaal was gestikt. Voor 10 euro per uur wilde ze wel de hele buiskap opnieuw stikken!
Geweldig, dus vanochtend de buiskap gebracht en meteen hun schip bekeken. Zij hebben een 15 meter lang schip van ferrocement dat 26 ton weegt. Een superschip met een hoge kuip, waardoor je binnen in één rechte lijn van voor naar achter kunt lopen. Ze hebben 1300 liter water aan boord!
’s Avonds met z’n allen uit eten.
28 november 2005 – Mindelo
Jeanette kwam om 10:00 langs om ons de vaccinatie tegen hepatitis A en B te geven. ’s Middags ging Esther samen met Ilona Sinterklaascadeautjes kopen voor de Diederik en Noorderzon. Speelgoed en kleding zijn hier spotgoedkoop; we hebben wat truitjes gekocht, en daar zat een merkje van de V&D in! Ook hebben we gedichten gemaakt, zodat ze echt Sinterklaas kunnen vieren op de oceaan. ’s Avonds hielden we een afscheidsborrel bij de Catch22.
29 november 2005 – Mindelo
Vandaag zouden we met de J&B en de Catch22 naar São Antão gaan. Ondanks dat we ons verslapen hadden, dachten we toch nog de ferry te kunnen halen, maar de tickets waren helaas al uitverkocht. Achteraf was dat niet zo erg, want Esther kreeg later op de dag behoorlijk last van maagkrampen en diarree. Uiteindelijk heeft iedereen er last van gehad, waarschijnlijk toch iets verkeerds gegeten.
30 november 2005 – Mindelo
Met de ferry naar São Antão, dit schijnt het groenste en mooiste eiland van de archipel te zijn. Door het trechtereffect stond er tussen de eilanden harde wind, en verschillende Kaapverdianen moesten overgeven. Eén persoon vergat dat benedenwinds te doen en we voelden de spetters op ons gezicht.
Na een 1,5 uur durende ferrytocht stond een hele groep jongens ons op te wachten om ons een rondleiding over het eiland te geven. Daar gingen we, in een Toyota pick-up over het eiland. Het was echt prachtig, ongelofelijk dat je weer een compleet ander landschap tegenkomt op een vulkanisch eiland. De mensen hier leven erg basic, vooral buiten de ‘grote’ plaatsen. Ze wonen in kleine huisjes en bewerken een stukje land. Als ze geluk hebben, hebben ze een ezel als lastdier, maar anders dragen ze hun spullen gewoon op hun hoofd. We hebben veel foto’s gemaakt, die een mooi beeld geven.
